بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ

 یحبهم و یحبونه ، اذلة على  المومنین اعزة على الکافرین ، یجاهدون فى سبیل الله و لا یخافون لومة لائم ، ذلک  فضل الله یؤ تیه من یشاء

خدا را دوست دارند و خدا نیز آنها را دوست دارد ؛ در برابر مؤ منان  ، فروتن و در برابر کافران ، سرسخت اند؛

در راه خدا مجاهده مى کنند و از سرزنش هیچ سرزنش ‍ کننده اى نمى هراسند؛ این فضل خداوند است که به هر کس بخواهد مى دهد .

 گـوهـر پـاک بـبـایـد کـه شـود قـابـل فـیـض

ورنـه هـرسـنگ و گـلـی لـولـو و مـرجـان نشود

زندگینامه سردار شهید عبدالله بسطامیان

شیرمرد زنجانی از رزمندگان سلحشور و فرماندهان حماسه ساز استان زنجان در دوران دفاع مقدس ، معاونت گردان حضرت ولیعصر(عج) لشگر 17 حضرت علی ابن ابیطالب (ع) 

 سردار شهید عبدالله بسطامیان در 15 اسفند 1343 در زنجان به دنیا آمد. او دومین فرزند خانواده محمدحسین و جمیله بیگدلی بود. هنگامی که به سن 5 سالگی رسید ، همراه

پدر بزرگش در جلسات قرآن شرکت می کرد و قرائت قرآن را به طور کامل فرا گرفت. در سن هفت سالگی در مدرسه ی صاحب مشغول به تحصیل شد و تکالیفش را به سرعت

 انجام می داد و سپس در کارهای خانه به مادرش کمک می کرد. در سال 1355 پا به دوره ی راهنمایی گذاشت و در مدرسه ی شهید چمران تحصیلاتش را ادامه داد.

عبدالله ، بیشتر اوقات فراغتش را به قرائت قرآن در مسجد می گذراند. در خانه نیز به مطالعه کتاب های علمی و دینی می پرداخت و به شنا و فوتبال علاقه داشت. او  و برادرش اصغر افرادی اجتماعی بودند و وقتی که انقلاب اسلامی آغاز شد لحظه ای آرام نداشتند. نیروهای امنیتی رژیم پهلوی چندبار درصدد دستگیری آن ها برآمدند ولی ناکام ماندند ، عبدالله و اصغر در تظاهرات و حمله به مراکز پایگاه های مختلف رژیم پهلوی شرکت می کردند. با پیروزی انقلاب اسلامی ، عبدالله در سال 1358 در دبیرستان شریعتی مشغول به تحصیل شد و همزمان به خدمت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد. با شروع جنگ تحمیلی در حالی که شانزده سال بیشتر نداشت به جبهه های جنگ شتافت. ابتدا یک نیروی عادی بود ، اما با شجاعت ، لیاقت و کاردانی ای که از خود نشان داد خیلی زود به سمت معاون گردان منصوب شد. در عملیات محرم از ناحیه پا و شکم به شدت مجروح شد اما وقتی او را برای مداوا فرستادند، پس از چند روز دوباره به جبهه بازگشت. یکی از دوستانش درباره صبر و بردباری عبدالله در مواجهه با مشکلات می گوید:

" بسیار صبور و بردبار بود و مشکلات را با بردباری تحمل می کرد. روزی از دفتر فرماندهی با من تماس گرفتند و گفتند که « پدر عبدالله فوت کرده است و به عنوان دوست او را به زنجان ببرید و در مسیر موضوع را به او بگویید. تا شب هفت در زنجان بمانید و بعد برگردید و عبدالله می تواند تا چهلم پدرش آنجا بماند.» من نیز در طی مسیر منطقه تا زنجان موضوع را برایش گفتم . با وجود اینکه علاقه زیادی به پدرش داشت بسیار صبورانه برخورد کرد و جزع و فزع نکرد. به زنجان رسیدیم و دیدیم که پدر ایشان را آماده تشییع و دفن کرده اند. عبدالله گفت : « لحظه ای درنگ کنید تا من نماز بخوانم و بعد مراسم را انجام دهید.» آن ها نیز چنین کردند. به هرحال تا شب هفت پدر عبدالله در زنجان ماندیم.آنگاه من آماده بازگشت به جبهه شده که دیدم ایشان نیز آماده شده است. هرچه دوستان و آشنایان اصرار کردند که فعلآ در زنجان بمان چون روحیه مادرت چندان مناسب نیست، در پاسخ گفت: « طبق فرمان امام (ره) در جبهه بیشتر از خانه به من احتیاج دارند.» و ما به اتفاق به جبهه بازگشتیم."

عبدالله بسطامیان از بی وفایی و عهدشکنی متنفر بود و اگر به کسی وعده ای می داد، حتماً آن را انجام می داد. بسیار مذهبی و علاقه مند به امور دینی بود و علاوه بر انجام فرایض ، در امور مستحبی نیز سعی وافر داشت. یکی از همرزمانش در خاطره ای از او چنین نقل کرده است:

" پس از فتح خرمشهر درگیریهایی پیش آمد که عبدالله طی آن ها شجاعت زیادی از خود نشان داد، و جانفشانی زیادی کرد، حتی چندین شب نخوابید تا مبادا دشمنان دوباره حمله کنند. بالاخره هنگامی که خستگی زیاد بر او مستولی شد به دوستانش گفت :« می خواهم چند دقیقه ای استراحت کنم تا خستگی از تنم بیرون رود.» سپس سرش را روی چیز نرمی گذاشت و خوابید. صبح که از خواب بیدار شد دید سرش را روی شکم یک عراقی گذاشته است و آن عراقی از ترس اینکه مبادا تکان بخورد و کشته شود تا صبح بی حکت مانده بود در حالی که می توانست با اسلحه ای که در کنار عبدالله بود او را بکشد و فرار کنداما به خاطر تسی که داشت نتوانست چنین کاری انجام دهد. عبدالله پس از اینکه از خواب بیدار شد عراقی را اسیر کرده و با خود به پشت جبهه برد."

عبدالله بسیار شجاع بود و از عقب نشینی از مقابل دشمن به شدت اکراه داشت. زمانی در جزیره ی مجنون ، دشمن برای مقابله با حملات نیروهای خودی آب رودخانه را به روی نیروهای ایرانی باز کرد تا نیروهای رزمنده مجبور به ترک مواضع خود شوند. در همین موقع از فرماندهی خبر رسید که دژ را خالی نکنید، زیرا هدف دشمن خالی کردن دژ و اشغال آن است. عبدالله با وجود اینکه معاونت گردان را بر عهده داشت در این راه پیش قدم شد وگفت:« من در دژ می مانم. هرکسی که می خواهد برود.» بنابراین همه در دژ ماندند و دشمن نتوانست به هدف خود برسد.

عبدالله بسطامیان سرانجام در بیست و چهارم خرداد 1364 در منطقه ای بین دزفول و اندیمشک به شهادت رسید. یکی از همرزمانش در مورد نحوه شهادت وی چنین می گوید:

"  عبدالله پیش از شروع عملیات به نزدم آمد و انگشترش را به من داد و گفت: « این انگشتر از فردا به درد من نمی خورد.» به من توصیه کرد که به بچه ها بگویید سربندها را به پیشانی ببندند. وقتی پرسیدم چرا چنین رفتار می کند گفت :« فردا صدام به دزفول موشک خواهد زد و من از خداوند خواسته ام که آن موشک به ما اصابت کند زیرا مردم غیرنظامی که تقصیری ندارند.» بیست و چهارم خرداد سال 64 بود که به طرف دزفول حرکت کردند. گروهی با قایق رفتند و گروهی از راه خشکی و با ماشین حرکت کردند که عبدالله از همه جلوتر بود و با عجله حرکت می کرد ، به نحوی که به او گفتند: « تو جلوتر از ما قرار گرفته ای و این خطرناک است.» وقتی به منطقه ای بین دزفول و اندیمشک رسیدیم  ماشین دیگری در مسیر به ماشین عبدالله برخورد کرد. راننده همراه عبدالله به نام زکریا بیات ، در دم به شهادت رسید. آقای اوصانلو یکی از همراهان با دیدن این صحنه خود را به عبدالله رسانده و او را در آغوش گرفت که عبدالله او را به روح پدرش قسم داد که مرا به به حالت سجده رو به قبله قرار دهید و آن شخص نیز چنین کرد. عبدالله در حالت سجده بیهوش شد. او را به بیمارستان درفول منتقل کردند ، ولی در بیمارستان به شهادت رسید."

مزار او در گلزار شهدای شهرستان زنجان واقع است. بعد از شهادت عبدالله برادر وی اصغر بسطامیان نیز در عملیات کربلای 5 سال 1365 به شهادت رسید.

( نامش جاوید و یادش گرامی )

 بـایـد از آفـاق و انـفـس بـگـذاری تـا جـان شـوی

وآنـگـه از جـان بـگذری تـا در خـور جـانـان شـوی

طُـــره گــیـسـوی او در کـــف نــیایـد رایـگان

بـایـد انـدر ایـن طـریـقت پـای و سر چـوگان شـوی

(حضرت امام خمینی «ره» )

فرازی گهربار از وصیت نامه سردار دلاور شهید عبدالله بسطامیان :

 من این راه را با آگاهی و با میل و رغبت انتخاب نمودم . من به ندای رهبرمان ، حسین (ع) ، که در روز عاشورا ، در کربلا ندای « هل من ناصر ینصری» سر داد عاشقانه لبیک گفتم تا پوزه ی ستمگران و جهانخواران را به خاک بمالم و حق مظلومان دینا را از ظالمین بگیرم و برای دفاع از حریم اسلامی و اطاعت از ولایت فقیه به جبهه می روم .

( روحش شاد و یادش گرامی )

کمـتریـن بـازیسـت انـدر عاشقی جان بـاختن

 بـر بـسـاط پـاکبـازی کفـر  و  ایـمان بـاخـتـن

کار مـردان است در یک داد ، نـقـد هـردو کون

حـاصــل آوردن بـدشــواری  و آسـان بـاخـتن

با ذکرصلواتی یاد و نام تمامی شهیدان دل باخته حق و حقیقت را  گرامی داشته

و برای تعجیل در فرج آقا صاحب زمان (عج) دعا کنیم .

 (با التماس دعا )