دل باخته

بسم الله الرحمن الرحیم

خاطراتی مستند و میدانی از عملیات عاشورایی بدر

روز پنجم ، شنبه 25 اسفند ماه 1363 آخرین روز عملیات ، تصمیم سردار باکری

قسمت بیست ونهم

قایق از ساحل هنوز کنده نشده بود که به یکباره و ناگهان از حرکت باز ایستاده و آقا مهدی از سرجاش بلند شد و با حس و حالی عجیب و عاشقانه دست به سر و صورت رزمندگان زخمی کشید و از داخل قایق پایین پریده و خیلی بلند و رسا با لهجه غلیظ ترکی گفت : مگه ، خون من از خون این بچه ها رنگین تره !؟ امروز همینجا کنار این بسیجی ها مانده و خواهم جنگید و عقب هم نخواهم رفت ! اجباری هم در کار نیست ! هر کس نمی تواند ، قایق آماده است ، همین الان می تواند برگردد  ، قدرت کلام و سخنان کوبنده و شجاعانه برادر باکری ، نطق همه یاران و دوستانش را در گلو خفه و همه را ساکت و خاموش کرد ، همه مات و مبهوت آقا مهدی را نگاه می کردند و هیچ کس جرات حرف زدن نداشت ، برادر باکری هم با دیدن سوکت و خاموشی همقطاران ، خیلی جدی به سکاندار قایق گفت : پس چرا راه نمی افتی !؟ مگر نمی بینی ، حال زخمی ها خوب نیست و دارند درد می کشند ، راننده قایق هم با شنیدن دستور محکم و صریح برادر باکری ، دیگر درنگ نکرده و با کنده شدن از ساحل با شتاب به سمت ورودی جزایر مجنون حرکت کرد .

بعد از رفتن قایق ، آقا مهدی راضی و خشنود کنار آب رفته و لبخند زنان تعدادی مدارک و نقشه و یک دفترچه یادداشت از جیب های اورکت اش در آورد و مقابل چشمان مات و مبهوت یاران و همراهان پاره پاره کرد و داخل رودخانه دجله ریخت و بعد هم گوشی بی سیم را از بی سیم چی گرفته و چندباری پشت سرهم داد زد که پس چه شد این نیروهای کمکی و آتش پشتیبانی !؟ فارغ از زمان و مکان محو تماشای رفتار و حرکات شجاعانه آقا مهدی بودم و داشتم از آن همه شیدایی و مردانگی کم نظیر و شاید بی نظیر فرمانده دل ها لذت می بردم که یکدفعه فریادهای بلند برادر باکری در فضا پیچید که آن نفربرها را بزنید ! آن نفربرها را بزنید !

سراسیمه برگشته و دیدم که دهها دستگاه نفربر زرهی دشمن در حال پیاده کردن کماندوهای عراقی در میانه های نخلستان هستند ، در مکانی بسیار مناسب و عالی بودم و چند قبضه آر پی جی هفت و تعداد زیادی هم موشک داخل سنگر زاغه مهمات بود ، سراسیمه یکی از آر پی جی ها را برداشته و مسلح و با ذکر مبارک سبحان الله اولین موشک را به سمت نفربرها شلیک کردم ، فاصله نسبتاً کم بود و موشک درست به وسط یکی از نفربرها خورده و باعث انهدام و آتش گرفتن آن شد ، با عنایت خداوند متعال دومین نفربر هم بلافاصله با موشک یکی از همراهان آقا مهدی به آتش کشیده شد و کماندوهای بدبخت عراقی ، زخمی و آتش گرفته از داخل نفربر ها بیرون پریده و شعله کشان و فریاد زنان شروع به دویدن در داخل نخلستان کردند ، بقیه نفربرها هم که مشغول پیاده کردن نیرو بودند با دیدن این صحنه وحشتناک و اوضاع و احوال اسفبار همقطاران ، چنان هراسان و وحشت زده شدند که بی درنگ دور زده و سراسیمه با درهای باز شروع به فرار کردند ، اوضاعی بسیار دیدنی و صحنه های عجیب و خنده داری بود ، نفربرها با شتاب دور می شدند و کماندوهای پیاده شده در داخل نخلستان هم شتابان و افتان و خیزان به دنبال شأن می دویدند ، با عنایت خداوند متعال و هوشیاری برادر باکری حمله بی سروصدا و غافلگیرانه دشمن از داخل نخلستان ناکام مانده و صدای شادی و فریادهای الله اکبر و صلوات رزمندگان در منطقه طنین انداز شد .

زمان شادمانی خیلی هم دوام نیاورده و تانک‌های دشمن بلافاصله از دشت کناری روستا شروع به حمله کرده و به سمت سیل بند آمدند ، بنا به دستور برادر باکری همه پشت سیل بند رفته و با گردآوری مهمات و موشک ، آماده مقابله با قشون تانکها و نفرات پیاده و کماندوهای عراقی شدیم ، دیگر چیزی از نفرات گردان دواطلبان باقی نمانده بود و با در نظر گرفتن آقا مهدی و یارانش حدود 30یا 35 نفری بیشتر نبودیم که پشت سیل بند موضع گرفته بودیم ، نقطه به نقطه دشت مقابل و روی اتوبان و کوچه ها و پشت بام های روستای حریبه مملو از تجهیزات و نیروهای عراقی بود و لحظه به لحظه هم بر تعداد و کثرت شان افزوده می شد.

پشت سیل بندی خاکی و کوتاه موضع گرفته بودیم که نه جان پناه مناسبی داشت و نه سنگری امن برای نبرد ، پشت سرمان به فاصله چند متر رودخانه دجله بود و مقابل مان هم از سه جهت مملو از نیروهای پیاده و کماندوهای گارد و ادوات زرهی عراقی بود ، همه رزمندگان که اینک تعدادمان به کمتر از 30 نفر می‌رسید ، بخوبی اوضاع خطیر میدان و تعداد بیشمار تانکها و نیروهای دشمن را می دیدیم و خوب هم می دانستیم که نبردی سخت و بسیار سهمگین و نابرابر پیش روی داریم ، اما حضور شجاعانه و بی باکانه برادر باکری فرمانده دلاور لشگر در کنارمان ، اعتماد به نفس و قوت قلبی غیر قابل توصیف به دل ها بخشیده و همگی با انرژی مضاعف و روحیه‌ای بسیار بالا ، چشم انتظار رویارویی جانانه با قشون عظیم دشمن بودیم .

تانک ها و نفربرهای زرهی دشمن تخته گاز تا نزدیکی های سیل بند آمده و سپس توقف کرده و با مسلسل و توپ شروع به زدن سیل بند و سنگرهای بالای آن کردند ، انفجارات بقدری شدید و پر حجم بود که زمین و سیل بند یکسره می لرزید و ترکش های ریز و درشت همچون باران به سرمان می بارید ، همه جا را دود و آتش و خاکستر فرا گرفته بود و صدای رعب آور مسلسل تانکها لحظه ای قطع نمی شد ، هواپیماهای شکاری و بمب افکن عراقی هم وارد معرکه شده و از فراز آسمان سیلی از بمب و موشک و گلوله را بر سرمان می ریزند ، چندتا هلیکوپتر بدقواره و سیاه رنگ عراقی هم از سمت اتوبان نزدیک شده و از فاصله بسیار نزدیکی سیل بند را آماج گلوله های مسلسل و توپ و راکت و موشک قرار می دهند ، اصلأ موقعیت مناسبی نداشتیم و فقط داخل گودالی کوچک در سینه خاکی سیل بند نشسته و پشت چندتا گونی پر از خاک سنگر گرفته بودیم ، اما جای خوبش آنجا بود که رودخانه دجله درست پشت سرمان بود و اکثریت گلوله های توپ و خمپاره و موشک و راکت و بمب های دشمن داخل آب رودخانه افتاده و فقط هم موجب تلاطم شدید رودخانه و پاشیدن آب و خیس شدنمان می شدند ، حوالی ظهر بود و خورشید داغ و سوزان جنوب مستقیم وسط کله مان می تابید و قطرات آب با اینکه تمام لباس هایم را خیس آب می کرد ، اما در عوض حسابی خنک شده و در آن گرما واقعاً حال می کردیم...

ادامه دارد.....

خاطره از بسیجی جانباز عباس لشگری

با ذکرصلواتی یاد و نام تمامی شهیدان دل باخته حق و حقیقت را گرامی داشته و برای فرج آقا صاحب عصر و زمان (عج) دعا کنیم .

التماس دعا